Ειναι από αυτές τις στιγμές που ένας κόμπος, η χαρά μου. Κυριολεκτικά.
Ήταν ένα Σάββατο σαν όλα τα άλλα. Καφές το πρωί, άδειο γυμναστήριο το μεσημέρι, junkιά για φαγητό και Master Chef. Αυτό ήταν το πλάνο του Σαββάτου. Ενός Σαββάτου που ξεκίνησε με προσδοκίες βαρεμάρας και εξελιχθηκε στο ομορφότερο Σάββατο της δεκαετίας. Μπορεί και πιο πολύ.
Γιατί η πραγματική ευτυχία κρύβεται στην στιγμή. Σε ένα τηλεφώνημα. Σε μια γραμμή που η άλλη άκρη της φτάνει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Ένα μωρό που δεν είναι παιδί μου, αλλά είναι παιδί του κολλητού μου, εδώ και 25 χρόνια. Ένα παιδί που με κάνει να χαμογελάω λες και έχω κερδίσει το τζόκερ. Και ας έχω 100 ευρώ στην τράπεζα.
"Θα γίνεις θείος". Και να σου τα κλάματα. Και η Aiaa δίπλα να νομίζει πως της κάνω πλάκα. "Θα γίνω θείος, το καταλαβαίνεις; Θείος!". Και το κλάμα να πηγαίνει σερί. Ασταμάτητο.
Η εβδομάδα που πέρασε ήταν για έναν άγνωστο λόγο "μαύρη". Χωρίς θέληση για δουλειά (την λατρεύω την δουλειά μου. Να μπαίνετε στο That's Life αλλιώς θα σας βρω. Αλήθεια.), με μια μίρλα στην ατμόσφαιρα, να μου φταίω εγώ χωρίς λόγο. Και ένα τηλεφώνημα να βάζει μια λάμψη σε μια εβδομάδα που το κάθε τι, ήταν αβάσταχτο.
"Θα γίνεις θείος". 25 χρόνια. Μαζί στα καλά, στα κακά, στα δύσκολα και στα εύκολα. Θείος εγώ. Ο Λευτέρης δεν είναι αδερφός μου. Είναι παραπάνω. Όπως και ο Γιώργος. 2 φίλοι, 25 χρόνια. Και ο ένας θα γίνει πατέρας.
Λογικά δεν ξέρω τι να πω στο μωρό. Σκατά τα κάναμε με τον πατέρα του όοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολα τα χρόνια μας. Αλλά ξέρω πως θα του πω ένα πράγμα: Ποτέ δεν αφήσαμε ο ένας τον άλλον ποτέ. Ούτε δευτερόλεπτο.
Αυτό το μικρό γίνεται φιλία, η φιλία γίνεται δέσιμο, το δέσιμο γίνεται αγάπη και σεβασμός και αυτό δεν χωρίζεται χιλιόμετρα. Δεν το ξέρει ο Λευτέρης, αλλά όταν έφυγε έκλαιγα. Θύμωσα. Τα έβαλα με όλους. Γιατί να φύγει; Αλλά έφυγε. Και οι μέρες πέρασαν...
"Θα γίνεις θείος". Τρεις λέξεις. Όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν από μπροστά μου σαν ταινία. Άρχισα να ψάχνω μωρουδιακά. Φορμάκια Iron Maiden, Metallica. Στο αμάξι έβαλα ζώνη, το όριο ταχύτητας πέρασε τα 50 με το ζόρι. Ήταν η στιγμή που δεν περίμενα πως θα ζήσω. Αλλά την περίμενα.
The Ugly Truth: Η ευτυχία τελικά δεν είναι αυτό που περιμένουμε να έρθει. Είναι αυτό που δεν περιμένουμε. Είναι το τηλεφώνημα. Είναι η στιγμή. Είναι εκείνα τα δευτερόλεπτα, που ακους και ο χρόνος παγώνει. Που κλαις και δεν ξέρεις γιατί. Που παραλογίζεσαι και ξέρεις πως όντως είσαι παράλογος, αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις. Είναι η στιγμή που γράφεις αυτό το κείμενο, στις 2 παρά ξημερώματα Κυριακής, χαζογελώντας. "Θα γίνεις θείος"...
ΥΓ: Λευτέρη και Ειρήνη, σόρυ. Θα το κακομάθω το μπεμπέ. Ειλικρινά.
ΥΓ 1: Ετοιμαστείτε να γεμίστε ΤΕΤΟΙΑ φορμάκια.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου