Εγώ και ο Μανώλης Λιδάκης έχουμε δυο κοινά. Χαθήκαμε κάποια στιγμή χωρίς ελπίδα, μέρα-νύχτα στην Χαλκίδα και με την αγάπη έχουμε μαλώσει. Σήμερα θα σου πω για το δεύτερο. Και ας πονέσεις.
Πριν από πολλά χρόνια (όχι τόσα πολλά, αλλά μου αρέσουν τα δραματικά intro), ήμουν ένα παιδί που είχα σαν γνώμονα την πραγματική αγάπη. Πίστευα ρε παιδί μου πως αν υπάρχει αγάπη όλα γίνονται. Μέχρι και του σπανού τα γένια.
Η ζωή γενικά, από την άλλη, παίζει πολλά περίεργα παιχνίδια. Τόσα που μπορούν να σου αλλάξουν την κοσμοθεωρία (εκτός από της Κοκκίνου). Και μια μέρα συνέβη απλά.
Ένιωθα σαν να ζω σε κομεντί. Ξέρεις. Ο τύπος που κάνει τις τρέλες για την πραγματική αγάπη, πληγώνεται, αλλά παραμένει καλό παιδί. Και επειδή στο τέλος τα καλά παιδιά δεν χάνουν, παίρνουν πίσω ό,τι κάνουν γιατί συνείδηση έχουν κα-θά-ρη (Μενιδιάτης, 2016 Μ.Χ), περίμενα πως θα γίνει. Ώσπου, πήρα το τρίτο το μακρύτερον.
Η πραγματική αγάπη δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα τέχνασμα για να καλύπτει ο καθένας μας τους πόθους του και τις ανασφάλειές του. Είτε οι πόθοι είναι σαρκικοί (άλλη λέξη που αρχίζει από Κ ήθελα να γράψω), είτε βασίζεται στον φόβο να μην απομείνουμε μόνοι μας.
H αγάπη και το συναίσθημά της έχουν ημερομηνία λήξης που για κάθε σχέση είναι διαφορετική. Σε άλλους το "σ'αγαπώ" κρατάει για 6 μήνες, σε άλλους για ένα χρόνο και σε άλλου παραπάνω. Αλλά θα φύγει και την θέση του θα πάρει ένα άλλο συναίσθημα. Εκεί είναι που παίζεις το παιχνίδι σου. Στο πιο συναίσθημα θα καταφέρεις να αφήσεις στον άλλον όταν λήξει η αγάπη σου.
Αν καταφέρεις να του αφήσεις σεβασμό και αφοσίωση, έχει καλώς. Αν του αφήσεις την γεύση του μένους (της φάσης της ντίσκο), τότε έχεις χάσει.
Στο σημείο αυτό να σου πω και ένα άλλο επίσης σημαντικό στοιχείο για την αγάπη: Είναι 99% σίγουρο πως θα αγαπήσεις άλλον και θα καταλήξεις με άλλον. Το 1% το έχει αφήσει το Hollywood να πλανάται για να κόβει κανά εισιτήριο από κάτι χαϊβάνια σαν και μένα που κλαίνε με τις κομεντί.
Και όμως αυτό το κείμενο δεν σου έχει πει την Ugly Truth. Ακόμα...
The Ugly Truth: Και όμως αγαπημένοι αναγνώστες που αυξάνεστε και πληθύνεστε σαν να είμαστε σε κινεζική επαρχία, αξίζει να αγαπήσεις. Γιατί όταν αγαπήσεις πραγματικά θα ξεχάσεις τα παραπάνω που έγραψα. Η αλήθεια που πονάει είναι πως μπαίνεις σε έναν περίεργο δρόμο όταν αγαπάς. Που ενώ ξέρεις πως κάνεις το λάθος, θα το κάνεις γιατί μοιάζει λογικό. Αυτό είναι το concept της αγάπης.
Το πως διαχειρίζεται ο καθένας αυτό το συναίσθημα είναι δική του υπόθεση. Ο Γιώργος Μαζωνάκης, ο οποίος είναι μεγάλος θαυμαστής του blog, αγαπάει αναρχικά, για παράδειγμα. Ο Βασίλης Καρράς, από την άλλη (επίσης fan του blog) έχει ένα ελάττωμα: Να αγαπάει τα λάθος άτομα.
Ο καθένας λοιπόν έχει τον δικό του τρόπο να αγαπάει. Αλλά άνθρωπε αγάπα για αρχή και στην πορεία θα δεις πως θα σου βγει. Είτε για καλό, είτε για κακό. Αλλά αγάπα και μην φοβάσαι.
ΥΓ: Και επειδή υπάρχει και η άλλη άποψη και σήμερα την έχω δει στιχουργικά να σας πω και ένα άλλο: Δεν ταιριάζει ο έρωτας στους αισθηματίες. Δεν υπάρχει happy end όπως στις ταινίες.
ΥΓ 1: Γενικά επίσης να ξέρεις, πως περισσότερα τραγούδια μιλάνε για πονεμένες αγάπες, παρά ευτυχισμένες.
ΥΓ 2: Love is dead. Nα, το λένε και οι Kopek με την παρακάτω κομματάρα...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου